Νέα ‹ Πάνος Γουργιώτης

Οι Pocket in Red σε μίνι περιοδεία

10 years ago

Οι Pocket in Red (αγγλόφωνο side project με βάση τις Βρυξέλλες), μετά τη συμμετοχή τους στο Rockwave Festival 2013 στην Αθήνα στο πλευρό του Craig Walker, ετοιμάζουν την πρώτη μίνι …

Ελληνική Χορωδία Βρυξελλών

10 years ago

Με πρωτοβουλία των Πάνου Γουργιώτη και Μαργαρίτας Σαββίδου και με τη σημαντική βοήθεια των Χρήστου Γκακούδη και Κωνσταντίνου Τζίτρου, η Ελληνική Χορωδία Βρυξελλών αρχίζει πρόβες υπό την καθοδήγηση του Γιώργου …

Η ζωή που περιμένει

Δεν είναι οι μνήμες που με κάνουν να ξεχνώ.
Δεν είναι ό αέρας που τις φέρνει.
Δεν είναι οι λέξεις που μου παίζουνε κρυφτό.
Δεν είναι η σιωπή που μένει…

Είν’ η ζωή που περιμένει…
Είν’ η ζωή που περιμένει…

Δεν είναι οι μέρες που κοιτώ τον ουρανό.
Δεν είναι η άνοιξη που μπαίνει.
Δεν είναι οι τόποι που ταξίδεψαν εδώ.
Δεν είναι ο κόσμος που ανασαίνει…

Είν’ η ζωή που περιμένει…
Είν’ η ζωή που περιμένει…

Ref:
Είναι των δρόμων οι στροφές.
Είναι οι παλιές μου γειτονιές.
Είναι εικόνες που χαθήκαν κι όμως είναι ζωντανές.
Είναι οι αργές αναπνοές.
Είναι οι πιο απλές στιγμές.
Είναι όλα εκείνα που δεν βλέπεις μα υπάρχουν στις σκιές…

Ref…

Πρέπει να 'ρθεις

Τα πουλιά πετάξανε νωρίς
το πρώτο κρύο μεσημέρι
Φεύγει και η άνοιξη μα εδώ
ποτέ δε θα `ρθει καλοκαίρι

Ref:
Πρέπει να `ρθεις ξανά
για μια στιγμή, για μια ζωή, να `ρθεις
Πρέπει να `ρθεις ξανά
Δώσ μου φωνή, δωσ’ μου πνοή, μπορείς
Πρέπει να `ρθεις

Τα πουλιά πετάξανε νωρίς
τα φεγγάρια βιάστηκαν να σβήσουν
Καράβια που χαθήκαν στ’ ανοιχτά
και για μας δε θα γυρίσουν

Ref…

Καινούρια φτερά

Όταν τα βράδια μετράω το ύψος μου ξέρω
Είμαι ξανά όπως χτες
Κοιτάω τον καθρέφτη βαθιά μεσ’τα μάτια μου ξέρω
Εσύ πάντα μέσα μου καις

Οι μέρες μικραίνουν κι εγώ τις κοιτάω τρομαγμένος
Γύρω μου όλα θρηνούν
Δίπλα σου μένω, μα είμαι όπως πάντα χαμένος
Κοιμάμαι κι οι μνήμες ξυπνούν

Ref:
Σ’έναν πλανήτη που ζούνε μονάχα σκυλιά
Βρες μου απόψε έναν τρόπο να κάνω δική μου φωλιά
Σ’έναν πλανήτη που ζούνε μονάχα σκυλιά
Βρες μου εκεί έναν τόπο ν” ανοίξω καινούργια φτερά

Όταν τα βράδια οι τοίχοι αλλάζουνε χρώμα
Ψάχνω τον τρόπο να βγω
Φτιάχνω παγίδες κρυμμένες καλά μεσ’το χώμα
Να με κρατήσουν εδώ

Τα πόδια μου νάρκες που σκάνε σε κάθε μου βήμα
Οι θάλασσες γύρω ρηχές
Της νύχτας οι άνεμοι με παρασέρνουν σαν κύμα
Μα αφήνουν μονάχα πληγές

Ref…

Τίποτα να σε θυμίζει

Τώρα κρυώνεις και φοβάσαι όλα αυτά που θα ζήσεις
τις θάλασσες που θα γυρίσεις
τα χρόνια κεριά να τα σβήσεις
Ψάχνεις γωνιές σκοτεινές να μπορείς να ξεχάσεις
μια όαση να ησυχάσεις
μια θύελα για να ξεσπάσεις

Θα περιμένω εδώ μέχρι να `ρθει ξανά καλοκαίρι
Θα περιμένω κι ας ξέρω πως τίποτα δε θα σε φέρει
Θα χτίσω ένα σπίτι που θα λάμπει τα βράδια
Θα γράφω στη σκεπή του αν κανένας σε ξέρει

Ref:
Τις ώρες που θα λείπεις
θα ζωγραφίζω στο χώμα
Γιος δανεικός της λύπης
Μη με ξεχάσεις ακόμα
Η μέρα σαν χαράζει
τη μοναξιά μου ξορκίζει
Τίποτα να σου μοιάζει
τίποτα να σε θυμίζει
Τώρα οι σκέψεις καρφώνονται σ’ όσα δεν έχεις
στις μέρες που πια δεν ελέγχεις
αδειάζεις το νου σου και τρέχεις
Μιλάς σιγά, δεν ακούς, οι φωνές σε φοβίζουν
τα σύννεφα σε τριγυρίζουν
οι τόποι σου δε σε γνωρίζουν

Ref…

Κοίταξέ με

Πέταξέ με, ποτήρι που άδειασε
Σ” ένα βράδυ σε γέλασε, σ” άφησε
Σκότωσέ με να δεις αν ακόμα ζω
Άγγιξέ με, κοίταξέ με

Ref:
Δε ζει κανένας πια εδώ
δε θα σε δω, το ξέρω
Θά” μαι ο πρώτος που θα” ρθω, μην κλαις
Δε ζει κανένας πια εδώ
Μη με ξυπνάς, το ξέρω
Σήμερα έφυγα κι εγώ, μην κλαις

Σκέπασέ με, το κρύο με τύλιξε
Τον καπνό του πάνω μου φύσηξε
Γκρέμισέ με, το σώμα μου φυλακή
Κράτησέ με, κοίταξέ με

Ref…

Για μια φορά

Τα λόγια μου σπάνε, τα πάντα αλλάζουν εδώ
Οι νύχτες κυλάνε και μοιάζουν ποτάμι αργό
Τα χάδια λερώνουν, οι αγάπες γλιστράνε εδώ
Τα λάθη θολώνουν, μεθάνε και στήνουν χορό

Ref:
Ξέρω πως άλλαξες πια, μα όλα φωνάζουν κράτησε με
Όσο κι αν φύγεις μακριά, για μια φορά αγκάλιασε με
Απόψε βρέχει ξανά, έρχεται κρύο άγγιξε με
Όσο κι αν φύγεις μακριά, για μια φορά αγάπησε με

Ο ήλιος παγώνει, τα χρώματα ασπρόμαυρα εδώ
Οι στέγες γκρεμίζουν και φτιάχνουν καινούργιο βυθό
Μονάχα χειμώνες και σύννεφα ζούνε εδώ
Οι δρόμοι τελειώνουν και κάνουν το τέλος γκρεμό

Ref…

Μια ανάσα ακόμα

Απόψε ο ήλιος θα μας βρει αγκαλιά
Εγώ θα ταξιδεύω εσύ θα χορεύεις
Θα σου κρατά το χέρι όπως παλιά
Στο τέλος θα σου δώσει όλα όσα γυρεύεις

Ότι ονειρεύτηκα δεν είναι αρκετό
Οι μέρες που θα’ ρθουν θα μας φέρουν τα πάντα
Θα σε ακούω να φωνάζεις εδώ
Ποτέ δε θα γεράσω θα ζήσω για πάντα

Ref:
Δίπλα σου είναι αρκετή μια ανάσα ακόμα
Στις νύχτες μου θα’ σαι εκεί να δίνεις χρώμα

Ο κόσμος σήμερα θα είναι μικρός
Θα είναι μια όαση φτιαγμένη για σένα
Τα πάντα γύρω σου θα φαίνονται αλλιώς
Θα γίνουν ένα σήμερα η αλήθεια το ψέμα

Όσα θελήσεις μέσα σε μια στιγμή
Μπροστά σου απλώνονται μπορείς να τα αγγίξεις
Μπορείς να βγεις μέσα στους δρόμους γυμνή
Κι όλες τις πόρτες που θα βρεις να ανοίξεις

Ref…

Κλείνω το φως

Όλα τα ίχνη απόψε χάνονται
Τα σβήνει ο αέρας, το τέλος της μέρας
Στιγμές που φεύγουν και δεν πιάνονται
Τις κλέβει η νύχτα για μια καληνύχτα

Γυμνές αλήθειες όλες έσπασαν
Τις παίρνω μαζί μου, στη μεγάλη στιγμή μου
Φεύγω ταξίδι μ’ όσους ξέχασαν
Να έρθουνε πίσω, με εκείνους θα ζήσω

Ref:
Πίνω αργά την ομορφιά του κόσμου
Κλείνω το φως, ανάβω φωτιές
Φέρνω δειλά όλα τ’ αστέρια μπρος μου
Κλείνω το φως, ανάβω απόψε φωτιές

Δε θα ρωτήσω απόψε που θα βγω
Θα πω ότι σ’ έχω, πως ακόμα αντέχω
Στα μέρη σου όταν πάλι θα γυρνώ
Θα σ’ έχω πυξίδα, μικρή ηλιαχτίδα

Σε ένα βράδυ μόνο γέρασα
Τα έζησα όλα, τα ξέχασα όλα
Το ήθελα να χάσω κι έχασα
Απόψε αλλάζω μονάχος γιορτάζω

Ref…

Ένα ταξίδι ακόμα και τέλειωσα μ’ αυτό
Δε με κρατάει τίποτα πίσω, έζησα εδώ

Ref…

Πόλη φάντασμα

Είμαι ένας δρόμος που ποτέ δεν πατάει ψυχή
Μια πόλη φάντασμα που κάποτε έζησα εκεί
Το πλήθος ουρλιάζει μα εμένα με πνίγει η σιωπή
Ανήκω σε όλους, φοβάμαι, αλλάζω μορφή

Ref:
Η πόλη ξανά, ρωτάει, ρωτάει για μένα
και ψάχνει να βρει αφορμές να γιατρέψει τα βράδια
να φαίνονται ψέμα
Η πόλη ξανά, ρωτάει, ρωτάει για μένα
και κρύβεται μεσ’τις σκιές να λερώσει τη νύχτα
να μοιάζει με μένα

Είμαι μια σφαίρα καρφωμένη βαθιά στην καρδιά
Μπαλόνι σκάρτο που φοβάται όταν φτάσει ψηλά
Μιλάνε για μένα μα εγώ μένω πάντα βουβός
Το Βάζω στα πόδια και φεύγω στρατιώτης δειλός

Ref…

Θλιμμένο μικρό καλοκαίρι

Χώρες περνούν, τις διασχίζω σα βέλος
Κοιτάω τους γκρεμούς, ψάχνω πάντα το τέλος
Ανάσα μισή, χαμένη αυγή, καλοκαίρι

Κανένας δεν ξέρει γιατί με μαγεύουν ακόμα
Οι βράχοι που στέκουν μ’ ορθάνοιχτο στόμα
Μένω χρόνια εδώ, διαλυμένο, σιωπηλό πεφταστέρι
Θλιμμένο μικρό καλοκαίρι

Και πάλι ο ήλιος φεύγει, σα να μου κρύβεται, σα να μη μ’ αντέχει
Σα να το ξέρει πως η μοναξιά με κάνει κέφι
Και ο νους μ’ αυτήν αντέχει, κάτι τους δένει σα σχέση
Παρά την όποια χαρά που θα’ ρθει ξαφνικά
Παρά της αγάπης τη ζεστασιά εγώ προσμένω πιστά
Το σκότος που θα’ ρθει σίγουρα έστω κι αργά
Δε θέλω πολλά, τόσο καιρό ζω με τα μισά

Ref:
Χάθηκα, μια μέρα ζεστή
Στάθηκα, γλυκιά μουσική
Στολίστηκα, τα φώτα της γης, τον ήλιο της κάθε στιγμής

Δικιά μου ζωή, δικιά μου μικρή φυλακή
Ένα δωμάτιο κελί μα κρατάω το κλειδί
Και κάθε πρωί αναζητώ μάλλον ότι κι εσύ
Λίγο έρωτα, ένα χάδι και λίγη θαλπωρή
Μα γιατί πάλι διαφέρουμε τόσο πολύ
Θα χάνομαι εγώ και θα εμφανίζεσαι εσύ
Πάλι μόνος εγώ, πάλι με εκείνους εσύ
Μιλάνε σκυφτοί, περπατάνε βουβοί
Μα είναι όλοι τους

Παλιοί μου γνωστοί, τριγύρω φωνάζουν
Σκληραίνει η ματιά, τα πόδια μουδιάζουν
Αρχαίος χορός μια στάλα αγάπη θα φέρει
Θλιμμένο μικρό καλοκαίρι

Ref…

Ακόμα αντέχω κι απ’ τα δήθεν απέχω
Γιατί με ξέρω τι είμαι και τι ευθύνες έχω, δεν τρέχω
Εδώ περήφανος, θλιμμένος μα δεν κλαίω
Που απ’ τ’ αύριο σου πάλι είμ’ απ’ έξω, σε θέλω
Μαζί μου εδώ, μα δεν πρόκειται να σε κλέψω
Κάνε εσύ επιλογή, δεν έχω να διαλέξω
Κι αν έρθεις για σένα θα παλέψω
Μα το έχω δει το έργο και πάλι μόνος φεύγω για να δω

Χώρες που φεύγουν και με παίρνουν μαζί
Έτσι μπορώ και ανασαίνω για λίγο
Χώρες που φεύγουν και με παίρνουν μαζί
Έλα πριν φύγω, έλα πριν φύγω…

Ένας μικρός θεός

Θα κρυφτώ σ” έναν άγριο κόσμο
που αυτές οι φτηνές προσευχές δε θα φτάνουνε για να σωθώ
Κι αν φοβηθώ, θα ξεχάσω πριν νιώσω
όλα εκείνα που ζήσαν, που κλάψαν για μένα, εκεί θα χαθώ

Ref:
Όταν τ” αστέρια πεθαίνουν
οι νύχτες γίνονται φως
και το σκοτάδι τότε γίνεται ήλιος
ένας μικρός θεός μονάχα για μένα

Φτύνουν φωτιές, των μεγάλων καιρών οι εραστές
νοικιάζουνε φόβο, για αντάλλαγμα παίρνουν θλιμμένες ζωές
Κούκλες χλωμές, τα βράδια κοιτούν λυπημένες
Για πάντα θα νιώθουνε ξένες, για πάντα χαμένες σε λάθη του χτες

Ref…

Ναπάλ

Που να βρω χρώμα να μοιάζει στα μάτια τους
Τα βλέφαρά τους σκεπάζει σκιά
Υγρά δωμάτια τα γκρίζα παλάτια τους
Τα όνειρά τους για πάντα γιαπιά

Ρίχνουν τα μάτια στο πρώτο σου βλέμμα
Κοιτούν το χώμα, καλύτερα αυτό
Τους έρωτές τους, τους πότισε αίμα
Κι οι προσευχές τους ξεφτίσανε με τον καιρό

Ref:
Κρύβονται σαν περνώ, στους τοίχους κολλάνε
Παιδιά που δε θα τα δω ποτέ να γελάνε
Βρίσκουνε μια φωλιά, ποτέ δε γυρνάνε
Κάτι παιδιά σαν κι αυτά μονάχα γέρνανε

Πού να βρω δρόμο να βγάζει στον κήπο τους
Μόνο δυο δέντρα κι εκείνα ξερά
Πόρτες που κλείνουν, ακούω το χτύπο τους
Δένω τα μάτια και παίρνω σειρά

Λησμονημένα θυμίζουν ναυάγια
Που ένας χειμώνας τα ξέβρασε εδώ
Άδεια σαλπάραν, βουλιάξανε άδεια
Προδωμένα από κάποιο φτηνό φυλαχτό

Ref…

Φόρμα εγγραφής στο newsletter

Η Τελευταία Σταγόνα

Φέρτε τώρα να πιω την τελευταία σταγόνα
Πάει τόσος καιρός μα δεν τέλειωσα ακόμα
Ξέρω φτάνει η στιγμή που ονειρεύεστε όλοι
Θα ορμήξω στο δρόμο και θα κάψω την πόλη

Μη φοβάστε γιατί τώρα πια δεν πονάω
Ώσπου ν’ αρχίσει η γιορτή πάλι εδώ θα γυρνάω
Φέρτε τώρα να πιω ένα ποτήρι ακόμα
Πριν να πέσω σε κώμα θα διαλύσω τη βρώμα

Θα πέσει βροχή, θα ξεπλύνει τα πάντα
Θα είναι εκεί να ρωτώ
Ποιος μαζί μου θα’ ρθει, ποιος θα είναι εχθρός μου
Ποιους θνητούς κυνηγώ, ποιο θεό

Βγαίνω έξω και αρχίζω τη μάχη
Τρέχουν οι άλλοι, τρέχω κι εγώ
Μέχρι ήλιος να βγει, μέχρι άνοιξη να’ ρθει
Όσο αντέχω και όσο μπορώ

Εκεί να σε δω

Ότι κι αν ξέρεις για μένα, ότι κι αν σου’πα είναι ψέμα
Τα όνειρά μου, τα μυστικά μου, ότι κι αν ξέρεις για μένα
Ξοδεύω μόνος τα βράδια με τα ποτήρια μου άδεια
Έτσι ξεχνάω, όλο ρωτάω, ψάχνω στους τοίχους σημάδια

Κλείνω τα μάτια και μένω εδώ
Βρίσκω δυο λόγια και σου τραγουδώ
Αν μ’ακούς να ξέρεις πως τώρα μπορώ

Κλείνω τα μάτια και μένω εδώ
Κοιτάω το τρένο που σε πήρε από’ δω
Προσπαθώ στο βάθος εκεί να σε δω

Ο κόσμος μένει μακριά μου, τους πνίγει η κάθε ματιά μου
Η σκοτεινιά μου, η μοναξιά μου, ο κόσμος μένει μακριά μου
Δεν ξέρω αν θα γυρίσω, δεν ξέρω αν θα’ ρθεις πίσω
’Οπου και να’ μαι, τώρα φοβάμαι, το ξέρω δε θα νικήσω

Κλείνω τα μάτια και μένω εδώ
Βρίσκω δυο λόγια και σου τραγουδώ
Αν μ’ακούς να ξέρεις πως τώρα μπορώ

Κλείνω τα μάτια και μένω εδώ
Κοιτάω το τρένο που σε πήρε από’ δω
Προσπαθώ στο βάθος εκεί να σε δω

Όσα με κρατάνε εδώ

Στις πιο θολές μου σκέψεις άλλο ένα βράδυ ξενυχτάς
Όλα είναι εδώ
Μου λες δυο μόνο λέξεις από μακριά με χαιρετάς
Δε θα σε δω

Φύγε, με πνίγεις κάθε αυγή
Μείνε, με σκοτώνει αυτή η σιωπή
Πες μου γιατί δεν μπόρεσα να βρω
Αν δίπλα σου πεθαίνω ή αν ποτέ μακριά σου ζω

Άδειες οι μέρες φεύγουν πίσω τους τρέχω σαν τρελός
Με μια ματιά
Οι σκέψεις μ’ αποφεύγουν, κλαίγοντας σβήνουνε το φως
Δωσ’ μου φωτιά

Ζω, για όσα μένουνε να δω, για όσα με κρατάνε εδώ
Για τις νύχτες που θέλουν ζωντανό
Ζω, να πληρώνω ότι χρωστώ, να λατρεύω, να μισώ
Για όλα εκείνα που μ’ αφήσανε μισό

Το μόνο που ξέρω

Όχι δεν ξέρω πως αναπνέω, δεν ξέρω πως ζω
Δεν έχω σπίτι,δεν έχω προίκα, ούτε οδηγό
μα εχω φτάσει ως εδώ

Οχι δεν ξέρω πως να μιλάω,πως να φερθώ
Δεν ξέρω τέχνη, δε ξέρω λάθος , ούτε σωστό
σαν να μην έχω σκοπό
ΡΕΦ
Μα ξέρω πως σ’αγαπώ, γι’αυτό μη φύγεις, μείνε μαζί μου
Για σένα θα “φτανα εγώ πιο πάνω κι απο το θεό
κι όχι δεν έχω θεό, μα έχω εσένα για να πιστεύω
και ξέρω πως σ’αγαπώ, το μόνο που ξέρω εγώ

Οχι δεν ξέρω πως να γελάω, πως να κοιτώ
δεν έχω χρόνο, δεν έχω χρήμα, ούτε λεπτό
όμως τα λίγα μετρώ

Δεν ξέρω κάτι άλλο ν’αξίζει,κι αν θα το βρω
Δεν έχω ψάξει, αν κάτι αλλάξει δεν θα το δω
Δε θα με ξέρει κι αυτό
ΡΕΦ

Ένας αέρας ζεστός

Ένας αέρας ζεστός ας με πάρει φυσόντας να σβήσει πληγές
Το χρώμα της νύχτας, το άδειο φεγγάρι, πάρτε τα, φέρτε τα μπρος μου
Φυλάξτε για μένα τα χρόνια που φύγαν σπασμένες γυναίκες του χτες
Το διάλεξα μόνος μα πάντα με πνίγαν οι αλυσίδες του κόσμου

Μεθυσμένες κιθάρες απόψε ας παίξουν η μέρα ας πάρει ρεπό
Αφήστε τους σήμερα όλους να κλέψουν ένα κομμάτι απ’ τη θλίψη
Τρένα νεκρά δίχως ράγες θα τρέξουν στον πένθιμο μωβ ουρανό
Εκεί τα πουλιά να με ταξιδέψουν κι η θάλασσα εκεί να με κρύψει

Ας έρθει μπόρα, να φέρει δώρα κι οι δρόμοι ας γεμίσουν παιδιά
Και στο φεγγάρι πέτρινοι φάροι να δείχνουν τη δική μου στεριά

Παγωμένες απόψε οι λίμνες ας μείνουν και μία μεγάλη πομπή
Ας γλιστράει στην πλάτη τους όσο θα σβήνουν τα σύννεφα μεσ’ στην ψυχή μου
Τα γκρίζα λιμάνια καθρέφτες ας γίνουν που σπάνε σε κάθε βροχή
Χιλιάδες κομμάτια της γης που θα φτύνουν τη στοιχειωμένη γιορτή μου

Πίσω από τις βροχές

Για μένα τα χρόνια δε φεύγουν ποτέ
Τους δίνω ένα χάδι και μένουν για πάντα
Όσο κι αν χάσουν αντέχουνε και μου γελάνε

Οι άνθρωποι είναι για μένα σκιές
Που φαίνονται μόνο όταν δύσει ο ήλιος
Μένουν μακριά πίσω από τις βροχές, με κοιτάνε

Κι εγώ ταξιδεύω, παλεύω να γίνω βυθός
Να κλέψω τη θάλασσα
Ν’ αλλάξω δέρμα, να γίνω της άνοιξης φως
Ν’ ανθίσει ότι αγκάλιασα

Για μένα τα φύλλα γεννιούνται ξερά
Ζουν ραγισμένα ώσπου να’ ρθει αέρας
Δένονται τότε στα δέντρα σφιχτά, μου μιλάνε

Οι πόλεις για μένα λευκές φυλακές
Στους τοίχους τους ψάχνω μια τρύπα να φύγω
Άγνωστες κρύβουν χαμένες ψυχές, με κρατάνε

Άλλος ουρανός

Κάνε μου μια χάρη
Άσε να ρίξω αλάτι εκεί που μ’έχω γδάρει
Τόσα θάρρη, μα την ψυχή μου κάτι κουμαντάρει
Είδες πλαστικό μα ήταν κεχριμπάρι, να με πάρει
Είδα αίμα πάλι, τα ρούχα μου σκισμένα και ζύγισα την πάλη
Μες τη βρωμιά της κουράστηκα, χαλάλι
Έφερα εξάρες μα έχασα το ζάρι
Σηκώθηκα αργά και λύγισα τη ζάλη
Πέτυχα εκείνον που κρατούσε ένα φτυάρι στο λάκκο να με βάλει
Τον πήρα όμως χαμπάρι, τον ξέκανα προτού εκείνος με ξεκάνει, φτάνει
Τώρα μάγκα ποιος με πιάνει, ποιο κακό παιδί και πιο καλό τσογλάνι
Βαφτίστηκα ξανά και μάνα μου η πλάνη
Έχω τις λάσπες για νερά του ιορδάνη

Τώρα οι δρόμοι με φωνάζουν να’ ρθω
Όσο κι αν πέσω πάλι θα σηκωθώ
Ναι μπορώ απ’ τις στάχτες μου να γεννηθώ

Τώρα οι δρόμοι με φωνάζουν να’ ρθω
Όσο κι αν πέσω πάλι θα σηκωθώ
Ναι θα βρω έναν άλλο ουρανό να κοιτώ

Για μένα που φεύγω κι όλο κοιτάζω μακριά
Μοιάζουν τα λόγια μου ψεύτες που’ ναι γεμάτοι καρφιά
Αγκάλιασε τους ψυχή μου, ριξ’ τους εκεί στα σκυλιά
Έχει αλλάξει η ζωή μου και δε φοβάμαι πια

Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, κανείς δεν ξέρει τι μ’ελευθερώνει
Που είν’ η αγάπη που όλα τα ενώνει, βλέπω ουρανό μα κάπου θα τελειώνει
Και ο θάνατος ζυγώνει, ναι ο θάνατος ζυγώνει

Τώρα οι δρόμοι με φωνάζουν να’ ρθω
Όσο κι αν πέσω πάλι θα σηκωθώ
Ναι μπορώ απ’ τις στάχτες μου να γεννηθώ

Τώρα οι δρόμοι με φωνάζουν να’ ρθω
Όσο κι αν πέσω πάλι θα σηκωθώ
Ναι θα βρω έναν άλλο ουρανό να κοιτώ

Κορίτσι

Συγγρού – Καρύτση, τι περιμένεις; Ο χρόνος τρέχει
Ένα κορίτσι, εκεί κατεβαίνεις, το ξέρει, προσέχει, προσέχει

Φυλάγεται, σκύβει ξανά το κεφάλι, το ξέρει το έργο καλά
Κοιτάει τη ζωή της, της τα’πανε κι άλλοι, δεν είν’ η πρώτη φορά
Μικραίνουν τα μάτια, μαυρίζουν οι κύκλοι, χέστηκε κι αν είσ’ εκεί
Ακούει μια φράση μεσ’ την ομίχλη, σήκω και φύγε μωρή

Δεν ξέρει να χάνει, εδώ και χρόνια χαλάει την πιάτσα
Πρέπει να φτάνει σε κάποιο λιμάνι ή κάποια ταράτσα
Ξέρει τη λύση, φτάνει ένας κόμπος ή ένας βράχος
Θα συνηθίσει, ήρθε η ώρα, κοιτάει στο βάθος, εκεί στο βάθος

Φοράει τις γόβες της, βάφει τα χείλη κι όλο κοιτάζει μακριά
Δε μας χρειάζεται, τέρμα οι φίλοι, τέρμα τα μέτρια φιλιά
Σηκώνεται, φεύγει, περνάει το δικό της, όχι δε χάνει ποτέ
Γίνετ’ ο κόμπος που ζει στο λαιμό της από χρυσάφι κολιέ

τι περιμένεις; Ο χρόνος τρέχει
Ένα κορίτσι, εκεί κατεβαίνεις, το ξέρει, προσέχει

Τι με κοιτάζεις; Έχεις πελάτη. Σκάσε και τρέχα μωρή
Δε θέλω γέλια, μην κλείσεις μάτι, σήκω και φύγε μωρή

Σήκω και φύγε μωρή
Σήκω και φύγε μωρή

Όλα εκείνα που ξέχασα

Οι νύχτες θηλειά στο λαιμό, ένας άγριος βράχος
Που διψάει να κρυφτεί στο βυθό και κοιμάται μονάχος
Τις νύχτες θα είμαι φωτιά, μακριά να κοιτάζεις
Θα είμαι θλιμμένη ματιά, να μ’ αγκαλιάζεις

Τα χρόνια αγάπη μου, είναι πάθη στην πλάτη μου
Είναι λάθη που μέσα τους έζησα, πόνεσα
Έτσι μαθαίνω να ζω
Όλα εκείνα που ξέχασα, είναι μάχες που έχασα
Είναι μια φυλακή που υπηρέτησα
Κι έμεινα μόνος εκεί να ξεχνώ

Σε θυμάμαι εκεί να γελάς και γυμνή να χορεύεις
Στις βροχές μακριά να πετάς, μετά να τις κλέβεις
Τα φώτα ανάβουν ξανά, η μέρα με πνίγει
Να ξέρεις θα είμαι κοντά, δεν έχω φύγει

Τα χρόνια αγάπη μου, είναι πάθη στην πλάτη
Είναι λάθη που μέσα τους έζησα, πόνεσα
Έτσι μαθαίνω να ζω
Όλα εκείνα που ξέχασα, είναι μάχες που έχασα
Είναι μια φυλακή που υπηρέτησα
Κι έμεινα μόνος εκεί να ξεχνώ

Ήρωας

Άγριο λιοντάρι στην καρδιά
Και η ματιά του πέτρα
Είναι το γέλιο του γροθιά
Δεν ξέρει από μέτρα

Είχε για χρόνια ξεχαστεί
Μα η ώρα έχει έρθει
Όποιος στο δρόμο του βρεθεί
Πες του να τον προσέχει

Μόνο σαν πέφτει, σαν χάνεται
Μονάχα τότε ξυπνά
Βρίσκει ένα ψέμα και πιάνεται
Μια ελπίδα να τον κρατά

Μόνο σαν πέφτει, σαν χάνεται
Γίνεται τότε θεός
Ήρωας, θρύλος αισθάνεται
Δε τον χωράει ο ουρανός

Ξέρω ότι πέρασε πολλά
Και πάλι θα περάσει
Ίσα που έζησε και να
Κοντεύει να γεράσει

Έχει για ανάσα μια φωτιά
Και σιωπηλά αναπνέει
Σφίγγει τα δόντια και κρατά
Μα αν φοβηθεί σε καίει

Μόνο σαν πέφτει, σαν χάνεται
Μονάχα τότε ξυπνά
Βρίσκει ένα ψέμα και πιάνεται
Μια ελπίδα να τον κρατά

Μόνο σαν πέφτει, σαν χάνεται
Γίνεται τότε θεός
Ήρωας, θρύλος αισθάνεται
Δε τον χωράει ο ουρανός

Ψάξε με

Είσαι μια ανάσα ζεστή, μια ολοκαίνουργια γη
Κάποια άλλη ακτή, μια ξένη στεριά να πετάω
Εκεί αλλάζω το χτες, κλείνω κι ανοίγω πληγές
Μετράω ευχές και μέσα τους πια δε χωράω

Ψάξε με στο φως
Όταν θα’ μαι μακριά, εκεί να κοιτάζεις
Άνοιξε πανιά
Μια θάλασσα θα’ μαι να μ’ αγκαλιάζεις
Στάσου μια στιγμή
Άκου με πλάι σου ακόμα ανασαίνω
Δεν έφυγα ποτέ
Πιάνω φωτιά για να σε ζεσταίνω

Ότι κι αν ψάχνεις να βρεις, ακόμα κι αν κουραστείς
Πάντα κάτι θα δεις θα’ναι εκεί να το νιώθεις δικό σου
Ένα παλιό φυλαχτό, κάποιο τραγούδι γνωστό
Ένα στολίδι φτηνό που μοιάζει χρυσό στο λαιμό σου

Της κάθε ξενιτιάς

Η πόλη απόψε έχει γιορτή
Κι εγώ μονάχος
Κλαίω σιγά μες στη σιωπή
Κι όταν στεγνώνει η ματιά
Γράμμα σου γράφω
Πονάει μάνα η ξενιτιά

Όλοι κοιμούνται είν’ αργά
Στριφογυρίζω
Έννοια κακή με κυνηγά
Να ‘σαι παιδάκι μου καλά
Ευχές τραυλίζω
Κι είναι τα μάτια μου θολά

Στη νύχτα βρίσκω μια ρωγμή
Και δες για μια στιγμή
Θαρρώ πως είμαι εκεί
Στ’ αυτί σου ψιθυρίζω υπομονή
Κι ακούγεται η φωνή
Σαν άξαφνα να χάλασ’ η γραμμή

Έχω το γέλιο σου μαζί
Γι’ αυτό αντέχω
Και την πιο κρύα φυλακή

Έχω για σένα αγκαλιά
Όμως δε σ’ έχω
Και το λαιμό σφίγγει θηλιά

Άδειο σπίτι

Ένα ζεστό μου’ χες πει καλοκαίρι
Να μην κρατάω τις ωραίες στιγμές
Ν’ αφήσω χώρο κι ο καιρός θα μου φέρει
Σε χίλια βράδια όσες θέλω απ’ αυτές

Σ’ ένα άδειο σπίτι που γκρεμίσαν οι τοίχοι
Στέκω μονάχος και παίζω κρυφτό
Περνάν’ οι μοίρες να τους δώσω το νοίκι
Σκυφτός μετράω ως το χίλια πριν βγω

Πνίγομαι, κι αρχίζω να ζω
Πιάνομαι, γερά στο βυθό
Χάνομαι, κι ελπίζω σ’ αυτό

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και φεύγω
Έχουν τα μάτια μου γεμίσει φωτιά
Στους άδειους δρόμους να μάθω παλεύω
Αν δίχως πόδια βγάζω φτερά

Δε φεύγει η μέρα δεν έχω αέρα
Κι η ζωή ότι της έχει περισσέψει μου δίνει
Σε μία δίνη ένα υπόλοιπο φίλε μου ζω

Πνίγομαι, ξέχασα, κι αρχίζω να ζω
Πιάνομαι, πέταξα, γερά στο βυθό
Χάνομαι, σ’ έχασα, κι ελπίζω σ’ αυτό

Ξέφτισα

Σιωπή, σιωπή, μπρος στα μάτια μας φεύγει η ζωή, μικρό αγόρι που του πήραν τη μπάλα, νεκρό χελιδόνι η άνοιξη σ’ έφτυσε
Σκόρπισα, πέθανα, ποιος άνεμος μ’ έθαψε, ποιος χρόνος με γέρασε
Ποιο σώμα, ποια αυγή με ξέχασε
Ερημιές, χειμώνες, η λήθη με ξέβρασε, με κοίταξε έσπασε
Ποιος θεός, ποιος διάολος με ξέσκισε
Πίστεψα, μάτωσα, πάγωσα, σκότωσα. Ανάσα.
Μια ανάσα να δώσω δε μπόρεσα.